دشمن کشیده است اگر آتش به خانه‌اش            صد شکر کس نسوخته در آشیانه‌اش

می‌شد جسارتی هم اگر بین کـوچه‌ها            دیگر کسی نگـفته که با تازیانه‌اش...

آماده کرده بود خودش را برای مرگ            جز ذکـر حـق نبود به لب‌ها ترانه‌اش

مشغـول ذکر و گرم مناجـات بود که            کـردنـد بی‌ عـبـا و عـمـامـه روانه‌اش

رفـتـنـد سوی کـلـبـۀ لـبـریـز رأفـتـش            بـردنـد سـوی کـاخ سـتـم بی‌بهـانه‌اش

اصلا خودِ علی‌ست که با زحمتی زیاد            در کوچه‌های شهر کشد نان به شانه‌اش

ما را چه حیدری چه حسینی رسیده بود            آری اگـر نـبــود وجــود یـگــانــه‌اش

ما را اگر که عاشق خود کرده می‌شویم            مـدیـون لـطف راز و نـیاز شـبانه‌اش

گـلدسته و مناره و گـنـبد نشانی است            بایـد چه کـرد در حـرم بی‌نـشـانـه‌اش